Bir Öykünün Öyküsü


Uçsuz bucaksız ormanların çevrelediği küçük bir köy varmış. (İsimlerin işaret ettiği sınırsız mânâlar boyutunun oluşturduğu fakat beş duyu yüzünden ondan ayrıymış gibi görünen, insanların algıladığı küçük bir kesit olan dünya varmış.) Bu köyde yaşayanların hemen hepsi geçimlerini hep ormandan temin ederlermiş. (Beş duyu dünyasında var olan her birimin varlığı, kaynağını, kendilerini var kılan datadan ya da diğer adıyla esma mertebesinden alırmış.) Tüm rızıkları ormandan gelirmiş. 

(Varlıklarındaki herşey esma mertebesinin hakikatinden gelir ve ortaya çıkarmış.) Onun için ormanı hayatlarının kaynağı gibi görür, onu över yüceltir, ona şükran hissederlermiş… (Görebildikleri hakikat bu kadar olduğu için de, kendilerindeki isimlerin mânâlarının oluşturduğu boyutu yani rububiyeti, tanrı gibi kabul etme, onu övme yüceltme ve ona tapınma gayretine düşerlermiş.)
Köyün yaşlıları, ormanın derinliklerinde aslında çok daha büyük nimetlerin var olduğundan ve atalarından bazı seçkin kişilerin o nimetlere de erebildiklerinden bahsederlermiş… (Hakikatinin farkına varan ihtiyar sahipleri esma mertebesinin de ötesinde daha öz boyutların ve değerlendirişlerin olduğunu müşahede eder ve insanın varlığında o hakikatlere erme potansiyelinin de var olduğuna işaret ederlermiş.)
Bir gün bu köyden yürekli bir genç ucu bucağı görünmeyen ormanın derinliklerini keşfetmeye karar vermiş. (İlim ve iradesiyle kendini en dinç zirve noktada hissettiği sırada insan, rububiyet kayıtlarından geçebilirse, özünün sınırsız sonsuz derinliklerine yönelmeye başlar.) Yanına biraz azık alıp, sonunu bilmediği uzun bir yolculuğa çıkmış. (Varlığını ve beşeriyetini terkedip, hakikatini yaşamaya ve özünün sınırsızlığına erme yolculuğuna adar kendini.) Az gitmiş, uz gitmiş, dere tepe düz gitmiş… (Bu yolda gereken çalışmaları yapana, ilerledikçe bu çalışmalar ve böyle bir yaşam düz yol gibi kolaylaşmaya başlar.) Giderken bir yerlerden sonra etrafta patika yollara ve sağlı sollu konmuş bazı işaret levhalarına rastlamış. (Hakikatini bulmaya her yönelen, tüm insanların aslında aynı hakikat üzere var olduklarına, ister inanan tarafta olsun, ister inanmayan, herkesin her haliyle aslında hakikatinin gereğini yerine getirdiklerine şahit olur.) Önceleri o levhaları izlemiş… (Her birim, her haliyle, her an aslında hakikati anlatır, ona şehadet eder). Daha önce o yoldan gidenlerin koydukları tahtadan işaret levhalarıymış bunlar… (Hiç kimsenin, kendisi için ezelde takdir edilen ve yazılandan başka birşey ortaya koyma imkânının olmadığını, herkesin halinin ezelde yazılmış olduğunu görür.) … …
Derken günler geceler geçmiş ve köyden hayli uzaklaştıktan sonra bir akşamüstü ne işaret levhası kalmış ortalıkta bakacak, ne de bir patika yürüyecek… (Zahir ile batın denenin hakikatte bir olduğu fark edildiğinde ve bu ayrım geride kalıp yok olduğunda, beşeriyet bakışı tamamıyla terkedilmiş olur ve ölmeden evvel ölme hali gerçekleşir, ki ahıret değerleri yanında, geride kalan dünya hayatı, “aşiyan” denen akşamüstünün alacakaranlığı süresince kısa bir yaşanmışlık gibi hatırlanır. Artık o hale eren için ne geçmiş ve gelecek ayrımı kalır, ne de dünyadaki çeşitli inanışların, yolların mensubu olmak sözkonusudur, ve ne de beşeriyetle ortaya konacak çalışmalar veya beşeri mertebeler…)
Yürekli genç içindeki sesi dinleyerek yola devam etmeye karar vermiş ertesi sabah. (Kimin takdirinde var ise, dışsallığın tamamen ortadan kalktığı bu halden sonra artık özüne karşı taşıdığı değere göre bir yaşam tarzıyla tekrar zahire dönük……)
Düşünen ve düşündüklerini paylaşan beyinlere selâm ve saygıyla…